Szczyt Śnieżki 100 lat temu. Drewniane budy, kaplica św. Wawrzyńca i turystki w długich spódnicach

Przed 100 laty wejście na Śnieżkę było wyzwaniem

Śnieżka (1603 m n.p m.) najwyższy szczyt Karkonoszy, najbardziej oblegana jest latem. Wtedy zdarza się, że szczyt odwiedza dziennie 10 tys. osób. Część robi to o własnych siłach, maszerując szlakami z Karpacza, jednak wielu korzysta z kolei linowej na Kopę lub wjeżdża koleją od czeskiej strony.

O popularności Śnieżki czytaj tutaj

Przed wiekami wejście na Śnieżkę stanowiło poważne wyzwanie. Nie było wytyczonych szlaków, a dostępu do szczytu broniły gęste lasy i rozległe połacie kosodrzewiny. Nic dziwnego, że górę nazwano „Risenberg”, czyli „Góra Olbrzymia”

Wyzwanie do pokonania szczytu było tym większe, że przez ponad 200 lat mylnie sądzono, że Śnieżka ma aż 5500 m wysokości. W rzeczywistości szczyt w najwyższym punkcie ma 1603 metry, 29 centymetrów i 6 milimetrów.

Do pierwszego udokumentowanego wejścia miało dojść w 1465 r. Trudnej wędrówki podjął się czeski mieszczanin z miasta Benátky nad Jizerou.

Pierwsze zespołowe wejście miało miejsce 7 sierpnia 1577 r. Pod przewodnictwem mistrza Szymona na Śnieżkę weszła wówczas dwunastoosobowa grupa mieszkańców Trutnova.

Pierwszym turystą, któremu udało się zimowe wejście, był książę Ferdynand von Ruppersberg z Marburga w Hesji. Kronika schroniska Hampelbaude, dziś to Strzecha Akademicka, udokumentowała tę wędrówkę pod datą 7 stycznia 1806 r.

W 1677 r. weszli na szczyt pierwsi Polacy: Michał Kazimierz Radziwiłł i Teodor Billewicz. Drugi z nich pozostawił opis wycieczki.

W 1800 r. zdobywcą Śnieżki został John Quincy Adams — późniejszy prezydent Stanów Zjednoczonych. Polityk poświęcił Śnieżce nie tylko relację, ale także kilka wierszy.

Osobą, która najwięcej razy weszła na szczyt, był bez wątpienia niezwykły karkonoski listonosz Robert Fleiss, który wędrował tam codziennie z Karpacza przez 37 lat, aby znieść pocztę. W 1900 r. wysyłano dziennie ze Śnieżki średnio 1500 pamiątkowych pocztówek.

W 2006 r. szczyt zdobył niepełnosprawny sportowiec Jarosław Rola, mieszkaniec Karpacza. Był pierwszą osobą poruszającą na wózku, której udało się tam wjechać.

Na szczycie królowała kaplica św. Wawrzyńca. Budowę kaplicy ukończono w 1681 roku. Od tego czasu ruch turystyczny się zwiększył, a kaplicę odwiedzało codziennie wielu pielgrzymów. Do ich obsługi budowano schroniska.

• Wzdłuż drogi na Śnieżkę stało wówczas już kilka schronisk, a najstarszym z nich, o którym wspominają dokumenty, była buda pasterska położona na Polanie Złotówki, tuż przy Trakcie Śląskim. W miejscu tym znajduje się teraz Schronisko PTTK Strzecha Akademicka.
• Drugim najstarszym schroniskiem, które opisują historyczne źródła, był drewniany dom, który znajdował się przy Małym Stawie, w miejscu, gdzie stoi dziś Schronisko Samotnia. Szacuje się, że podobnych domków, które pełniły rolę schronisk, w drodze na Śnieżkę było kilkanaście.
• W 1824 roku postanowiono zaadaptować kaplicę św. Wawrzyńca na schronisko. W 1851 roku obok kaplicy na szczycie powstało pierwsze prawdziwe schronisko na Śnieżce. Mogło zapewnić nocleg 35 gościom.
• W 1868 roku, obok istniejącego schroniska wybudowano gmach, który mógł pomieścić 150 osób. Podczas kryzysu gospodarczego na przełomie lat 20-tych i 30-tych XX wieku ruch turystyczny zamarł, przez co hotele na szczycie góry zaczęły podupadać.
• W czasie II wojny światowej budynki na Śnieżce zaadaptowano do celów wojskowych. Ostatecznie w czasach powojennych budynki wyburzono, a w ich miejsce postawiono obserwatorium meteorologiczne na Śnieżce. Słynne "spodki" możemy podziwiać do dziś.
• Po czeskiej stronie szczytu leży najwyżej położona poczta w Republice Czeskiej. Przy niej jest bufet, w którym można kupić coś do zjedzenia. Po czeskiej stronie na Śnieżkę można dotrzeć koleją gondolową z Pecu pod Śnieżką.

Czytaj także