Teatr zbudowano ze składek mieszkańców. Miał 671 miejsc, trzy sale restauracyjne i dwie sale wystawowe. Tu było centrum kulturalnego życia

Teatr wzniesiony został w latach 1903-1904 wg projektu architekta Alfreda Daehmela jako Dom Sztuki i Stowarzyszeń (Kunst- und Vereinshaus). Środki na inwestycję pochodziły z publicznej składki mieszkańców, uzupełnionej o dotację z budżetu miasta. Kosztował 400 tysięcy marek. Na tę sumę złożyli się mieszkańcy i miasto. Niektórzy jeleniogórzanie wpłacali po 5, a nawet 10 tysięcy marek.

Za inicjatora budowy uważa się ówczesnego burmistrza Jeleniej Góry Arthura Hartunga, zaś w skład komitetu budowy wchodziło 7 przedstawicieli miejscowych elit pod kierunkiem dyrektora gimnazjum. Budowa rozpoczęła się w 1904 roku.

Powstały w miejscu dawnej strzelnicy teatr, był pierwszym tego typu obiektem w mieście, nieposiadającym dotychczas stałej sceny, pomimo znacznej aktywności kulturalnej i licznych występów gościnnych zespołów aktorskich.

Budynek zaprojektowany w stylu secesyjnym, z zachowaniem tradycyjnego XIX – wiecznego układu gmachów teatrów. Budynek Domu Sztuki miał

• trzy sale restauracyjne,
• dwie sale wystawowe,
• piwiarnię,
• salę spotkań towarzyskich zwaną strzelecką lub myśliwską
• salę widowiskową ze sceną,
• garderobę
• pomieszczenia gospodarcze: trzy kuchnie, izby przykuchenne, stolarnię, rekwizytornię, magazyny.

Budynek dysponował widownią z 671 miejscami, podzielonymi między parter (337-450 miejsc), balkon I piętra (162 miejsca) i balkon II piętra (69 miejsc).

Zainstalowano elektryczne i gazowe oświetlenie oraz trójobiegowe centralne ogrzewanie. Władze Jeleniej Góry zakupiły teatr pod koniec 1913 r.

Jak podają źródła niemieckie, w latach 1910-1929 odbywały się tu stałe koncerty orkiestry stacjonującego w Jeleniej Górze batalionu Jegrów.

Co jakiś czas występowały zespoły operowe i operetkowe a także teatry z sąsiednich miast Dolnego Śląska.

Gościli tutaj lokalni artyści-amatorzy: członkowie kółek dramatycznych oraz zespołów śpiewaczych.

Dużą popularnością cieszyły się coroczne odczyty profesorów Uniwersytetu Wrocławskiego.

Organizowano również imprezy okolicznościowe z okazji świąt, rocznic państwowych i religijnych, uroczyste sesje Rady Miejskiej, a za III Rzeszy wiece partyjne i imprezy propagandowe.

Działania wojenne ominęły Jelenią Górę i oszczędziły budynek teatru. Zgromadzono tu kostiumy Opery Berlińskiej, a po roku 1945 pozostało także kilku pracowników technicznych.

Polski zespół pod kierownictwem Stefanii Domańskiej przejął teatr z pełnym wyposażeniem i bogatymi magazynami strojów i dekoracji.

Można było szybko przygotować pierwszą premierę; była to „Zemsta” Fredry w reżyserii dyrektorki, zaprezentowana 23 sierpnia 1945 r. Tak rozpoczęły się powojenne dzieje tej sceny.

Teatr zaliczał wzloty i upadki. W historii pozostała dyrekcja Zuzanny Łozińskiej, która zaprosiła do Jeleniej Góry Ludwika Solskiego, by wyreżyserował tu „Grube ryby” Bałuckiego i zagrał w nich rolę Ciaputkiewicza. Na afiszu kazał wydrukować „Mistrz, Nestor i Hetman Aktorstwa Polskiego”.[/b Do teatru waliły tłumy, a Solski był wszędzie witany entuzjastycznie i podejmowany przez władze miejskie.
Z inicjatywy kolejnego dyrektora Tadeusza Kozłowskiego zaczęto organizować od 1968 Jeleniogórskie Spotkania Teatralne.
Za dyrekcji Aliny Obidniak z Teatrem nawiązało współpracę wielu wybitnych twórców: Adam Hanuszkiewicz, Henryk Tomaszewski, Krzysztof Pankiewicz oraz debiutantów: Krystian Lupa, Mikołaj Grabowski, Ryszard Major, Michał Ratyński, Waldemar Zawodziński.
Teatr zdobywał nagrody za spektakle, wyjeżdżał na festiwale i zagraniczne występy.
W 1983 zainicjowano Międzynarodowy Festiwal Teatrów Ulicznych.**
W 1974 roku Teatr otrzymał imię wielkiego polskiego poety, Cypriana Kamila Norwida.
Na przestrzeni lat zmieniali się dyrektorzy i zespół aktorski. Teatr doczekał się modernizacji sceny, widowni i zaplecza technicznego. Jest szansa, że doczeka się także nowej elewacji.
Teatr znajduje się przy ulicy Wojska Polskiego w Jeleniej Górze

**