Karpacz 100 lat temu. Na turystów czekali tragarze lektyk, sanie rogate i przewodnicy. W hotelach odbywały się rauty (ZDJECIA)

Tuż przed wybuchem I wojny światowej Karpacz stał się znanym i bardzo często odwiedzanym karkonoskim kurortem.

Mieszkańcy szybko zorientowali się z korzyści płynących z bliskiego sąsiedztwa ze Śnieżką i przystosowywali swoje domy, zagrody dla potrzeb gości. Karpacz zmieniał się szybko, by można było tu aktywnie wypoczywać i podziwiać góry.

W roku 1913 obok starej „Gospody pod Wąsem” wzniesiono okazały hotel, który obecnie nosi nazwę „Orlinek".

Przeczytaj tutaj o historii tego budynku i jego odbudowie

Nieco wcześniej, bo w roku 1909 powstał w Karpaczu tor bobslejowy. Potem wzniesiono w roku 1912 pierwszą drewnianą skocznie narciarską, na której oddano w roku 1914 najdłuższy skok na odległość 38,5.

Jak wyglądał Świeradów -Zdrój 100 lat temu, zobacz tutaj

W roku 1914 w Karpaczu było około 10 hoteli, l sanatorium, 67 pensjonatów oraz dwa w Wilczej Porębie (bez schronisk górskich). Mogło jednorazowo zanocować w nich około 2200 osób.

Największym hotelem był dzisiejszy D.W „Piast” posiadający 60 pokoi o najwyższym wówczas standardzie.

W roku 1914 w Karpaczu Górnym było 12 hoteli, 54 pensjonaty, które razem dysponowały około tysiącem miejsc.

W 1908 roku Wilcza Poręba dysponowała 90 pokojami do wynajęcia w: 2 gospodach (jedna z nich to schronisko nad Łomniczką), 2 leśniczówkach i 12 prywatnych domach. Była ona połączona z Karpaczem linią omnibusową. Płóczki w 1908 roku posiadały 3 hotele, gospodę, kilka restauracji oraz była tutaj możliwość wynajęcia w prywatnych domach pojedynczych pokoi.

Czytaj tutaj o Szklarskiej Porębie 100 lat temu

Karpacz posiadał już w roku 1908 lekarza gminnego, aptekę, sanatorium, w którym leczono nadwerężone nerwy i choroby związane ze złą przemianą materii, niedawno wybudowany i poświęcony kościół ewangelicki, park miejski z placem zabaw dla dzieci oraz pawilonem koncertowym.

Znajdowała się tu również poczta, stacja przewodników i tragarzy lektyk, a w zimie można było skorzystać z przejażdżki na sankach i rogatych saniach, które wraz z przewodnikiem można było tutaj wynająć.

Dzięki dobremu połączeniu kolejowemu podróż do Wrocławia trwała 4 godziny, sześć godzin do Berlina i godzin do Drezna.

O Śnieżce i wycieczkach w Karkonoszach czytajcie więcej

W 1908 przekazano do eksploatacji odcinek szosy na trasie Karpacz-Karpacz Górny. Droga była na tyle porządnie zaprojektowana i zbudowana, że do lat trzydziestych nie wymagała modernizacji.

Komunikacja pomiędzy poszczególnymi wsiami i osadami oraz schroniskami położonymi na głównym grzbiecie Karkonoszy rozwiązana była za pomocą omnibusów, które docierały również do Kowar i Jeleniej Góry. Wynajęcie tego środka transportu z Karpacza do Budy Schlingla kosztowało 2,5 marki od osoby, a do schroniska nad Łomniczką 0,80 fenigów.

Karpacz posiadał już wtedy także stałe połączenie autobusowe z Karpaczem Górnym i Szklarską Porębą.

W roku 1907 roku oddano do użytku szosę Kowary-Ściegny. Pozostały odcinek był jeszcze w budowany i Karpacz został połączony ze Ścięgnami wygodną szosą dopiero w okresie I wojny światowej.

W 1900 roku sejmik powiatowy zaakceptował budowę drogi pomiędzy Wilczą Porębą a Karpaczem.

(na podstawie tekstu o Karpaczu Grzegorza Truchanowicza)

Przeczytaj więcej o Karkonoszach tutaj